De eerste weken

Inmiddels zijn de eerste twee weken op het schip bijna voorbij en heb ik mijn weg aardig gevonden. Daarom nu weer eens een van de vrije dagen gebruiken voor het maken van een update. Op de dagen dat ik aan de slag ben komt er niets van is mijn ervaring, omdat ik dan van ’s morgens 8 tot ’s avonds 8 bezig ben. Het werken blijkt toch volgens een ander schema te gaan dan ik had begrepen, maar dit is wel prettiger. Ik werk nu in cycli van 3-2-2 dagen en tussendoor 2x 2 dagen en 1x 3 dagen vrij.

De meeste dagen ben ik tot nu toe aan de ‘koude kant’ van de keuken bezig. Dit is dan vooral groentes en fruit wassen en waar nodig snijden. Het is voor mij wat vreemd om bananen/kiwi’s die nog in schil zitten eerst te wassen, waarom zou dat nodig zijn als ze daarna toch geschild worden. Toch maar eens een uitleg over gevraagd, blijkt de achter grond te zijn dat er nog allerlei vuil op de schillen kan zitten en als kinderen (of volwassenen) die dan aanpakken kunnen zij met dit vuil besmet worden en dat wil men voorkomen. Een ziekte aan boord van een medisch schip is namelijk niet zo handig. Is er aan de ‘koude kant’ even geen werk dan is het bijspringen aan de ‘warme kant’ van de keuken.

De vrijwilligers worden verder nog geholpen door mensen uit Senegal zelf. In de keuken waar ik werk zijn dat per keer 7 mannen/vrouwen. Met hen valt goed in het Engels te communiceren en is het een vrolijke boel in de keuken. De muziek met meestal Senegalese muziek staat altijd aan. Van de tekst versta ik natuurlijk helemaal niets, maar de deuntjes zijn wel vrolijk. Omdat ik ook mijn stick met muziek bij me heb, als enige Nederlander in de keuken de anderen 'getrakteerd' op een uurtje Nederlandstalige muziek. Sammy van Ramses Shaffy hebben ze geprobeerd mee te zingen. Vermakelijk om een Senegalees te horen zingen 'hoog Sammy kijk om hoog'.

Afgelopen maanden en dinsdag voor het eerst van het schip gegaan. Maandag een bezoek gebracht aan een voormalig slaveneiland dat hier voor de kust ligt.

Dit eiland is in de tijd een centrale plaats geweest waar veel slaven vanuit werden vervoerd. Het waren vreselijke omstandigheden waarin deze mensen verbleven en ook de verhalen in het museum te lezen aan welke ontberingen - en hoe men hen behandelde – deze mensen hebben moeten ondergaan. Dat mensen elkaar dit soort dingen aandoen, daar kan ik met mijn gedachten niet bij. Het ging alleen om het geld denk ik, maar geld kan en mag hiervoor naar mijn mening nooit een rechtvaardiging zijn. Op de volgende foto is een ruimte te zien waarin men met een groot aantal mensen verbleef, maar er zelf in staan maakt het nog tastbaarder hoe vreselijk dit moet zijn geweest.

Afgelopen dinsdag met een aantal anderen een trip met de lokale bus gemaakt naar de andere kant van de stad. Nu zullen jullie denken daar ben je zo, maar dat gaat hier toch een beetje anders. Na bijna 2 uur waren we van de ene kant van de stad met een overstap aan de andere kant beland. Het zijn verder geen hele mooie geplaveide wegen, maar het heeft meer weg van een off-the-road toch en door wijken, waarvan je zou denken dat er geen mensen meer wonen. Maar dat blijkt toch wel zo te zijn. De bus was overvol en in de warmte - ondanks dat het de meeste dagen zwaar bewolkt is (dat valt natuurlijk wat tegen) – is dat toch wel afzien. Op zeker moment dacht ik “nu is de bus vol en kan er niets meer bij”, kwamen er toch nog nieuwe mensen in. Alleen is het dan wel handig als je bevangen door de hitte flauw valt, want dan staat er direct iemand op om de plaats af te staan (over kwam mij dus). De volgende keer toch maar zorgen iets meer te drinken. Dan denk je verder dat het kaartje niet meer wordt gecontroleerd, maar dat is toch anders. De controleur worstelt zich wel door de mensenmassa heen. Om een beetje een beeld te geven van de stad hierna een foto van de buurt vlak buiten het haventerrein

Op het schip is nu nog alles erop gericht om klaar te staan voor de eerste behandelingen. Deze gaan vanaf 8 september a.s. starten en vanaf komende week worden de intakes gedaan. Daarvoor is een centrum aan de rand van de stad voor ca. 250 personen ingericht. Het is juist daar omdat men zich richt op mensen van buiten Dakar, omdat in die gebieden de gezondheidszorg het slechts zijn en er voor hen geen alternatieven zijn. Daarnaast is er aan de wal nog op een andere locatie een ‘dental centrum’ ingericht met alle voorzieningen die daarvoor nodig zijn. Hier krijgen plaatselijke artsen tijdens het verblijf van Mercy Ships in Senegal een opleiding en blijven alle spullen/voorzieningen na afloop achter, zodat deze door de artsen daarna gebruikt kunnen worden.

Omdat het niet alleen werken is, zoals hiervoor al geschreven ter afsluiten van deze blog nog een foto op het terras van een restaurant wat voor de begrippen hier heel luxueus is.

Tot de volgende blog wanneer ik weer een vrije dag heb.