Halverwege.....

Het is al weer twee weken terug dat ik mijn laatste blog de ether in heb geslingerd. Verder ben ik vandaag precies halverwege de reis en jullie hebben nog een groepsfoto van mij te goed. Kortom voldoende reden om weer een nieuw verslag er uit te doen.

Het was even zoeken op de gemeenschappelijke schijf van de Afrika Mercy om de foto’s te vinden. Maar met wat hulp van anderen die het wel hadden gevonden, is het mij ook gelukt. Bijgaand de groepsfoto.

Het is nu aan jullie om mij hier ergens tussen te spotten, zodat je zeker weet dat ik hier ben. Ben benieuwd wie het gaat lukken. Zelf heb ik mij op de foto gezien, dus ik ben er echt!

Wat valt er vandaag zo al aan jullie te vertellen. Het werk in de keuken krijgt zijn eigen routine. Met z’n allen weten we wat te doen staat en gaat over het algemeen ieder direct aan de slag. Een enkele keer zijn er wat hick-ups en dat geeft dan enige spanning, omdat de keukenleiding twee dames zijn en voor de mannelijke dayworkers is het soms ‘lastig’ als ze door één van hen aangesproken worden. Maar er is voldoende gelegenheid om dit te uiten en wordt het weer uit de wereld geholpen en gaan we de andere dag weer ‘vrolijk’ met elkaar aan de slag. In de afgelopen week ook een afscheid van een van onze ‘makkers’ gehad en met elkaar in Dakar ergens een afscheidsdrankje genuttigd. Bij de samenstelling van de groep val ik een beetje uit de toon en zo was ik in het café een bezienswaardigheid.

Dat was ik overigens ook bij het bezoek aan het Renaissance beeld. Een van de trekpleisters van de stad. Aangezien ik een van de weinig blanke bezoekers van dit standbeeld was, ontkwam ik er niet aan met een aantal voor mij volkomen onbekende Senegalezen op de foto te moeten gaan. Het beeld is overigens in het kader van 50 jaar onafhankelijkheid gebouwd door Noord-Korea. In mijn beleving een typisch Noord-Koreaans beeld, zoals ik dat van tv-beelden van dat land ken. Het is een vrouw, man en kind en je kunt met een lift tot in de hoed van de man komen en heb je een mooi uitzicht over de stad.

Binnen in is ook een tentoonstelling en je mag zelfs in de kamer komen waar de president bij de opening allerlei hoogwaardigheidsbekleders heeft ontmoet. Het was voor mij wel even mezelf in te houden om niet toch stilletjes even op de stoel van de president te gaan zitten. Maar laat ik het ‘stout’ zijn maar aan de kabinetsleden in Nederland overlaten. Ook het Nederlandse nieuws hou ik een klein beetje bij.

De stad in gaan we meestal in een groep en regelmatig was ik de enige man naast een drietal vrouwen. Dat heeft mij een ongekende beroemdheid hier gemaakt, want soms is het nodig voor de dames om verkopers van zich af te houden door aan te geven dat niets gekocht mocht worden van haar man. Dat was ik dan maar even. Op een zeker moment had ik dus drie vrouwen, wat de verkoper helemaal van slag maakte en lachend richting zijn vrienden liep om tegen hen te zeggen “moet je nu toch horen, die man heeft maar liefst drie vrouwen”. Later kwam een van hen nog een keer langs deze verkoper en vroeg hij waar haar ‘man’ was, zij heeft hem maar vertelt dat haar man moest werken om geld te verdienen voor zijn vrouwen, zodat zij inkopen kon doen. Ook dit zorgde voor de nodige hilariteit.

Het leven aan boord gaat verder zijn gang. Inmiddels ben ik ook ‘vrijwillig aangewezen’ en toegetreden tot het gezelschap van BHV-ers in de functie van cabinechecker tijdens de 14-daagse ‘dril’ van de scheepsontruiming. Komende week mag ik voor de eerste keer aan de bak. In de keuken heb ik de zware taak erbij gekregen van chef ‘marker, de stift die gebruikt wordt voor het dateren van het voedsel dat de koeling in gaat - ja, ja ‘daar word ik vrolijk van’ Rob Geus kan langs komen – bleek constant zoek te zijn en moest er weer een nieuwe gepakt worden. Ik mag deze marker nu met mijn leven bewaken, zodat niet meer gezocht hoeft te worden en al snel geroepen wordt: “Martin mag ik de marker”.

Het leven gaat hier de komende zes weken nog verder, met alles waar ik mij zo al mee bezig kan houden. En ook wat er nog op het hoofd aanwezig is blijft groeien. Dus komende week eens bij de scheepsbarbier langs om het weer in goede ‘shape’ te laten brengen. Maar voor dat dit aanleiding is om te reageren, bedenk je dan wel zoals Lambiek uit Suske en Wiske al heeft gezegd: ‘daar waar geen haar is, zitten hersenen’.

Tot de volgende blog.