De eindstreep inzicht

Het laatste vrije weekend voor het vertrek is er volop gelegenheid jullie weer bij te ‘praten’ over de belevenissen sinds de vorige blog. In de eerste weken heb ik vooral de stad bekeken en kon ik de verkopers die mij van alles en nog wat proberen ‘aan te smeren’ redelijk van mij af te houden door aan te geven als echt Hollander alleen maar aan het kijken was of in mijn vloeiend Frans te zeggen dat ik geen Frans spreek. Omdat de tijd vordert ben ik toch mijn slag gaan slaan met het kopen van het nodige houtsnijwerk om mee naar huis te kunnen nemen. Al eerder ben ik bij een stalletje geweest waar de verkoper mij zeer aandoenlijk over kwam, vooral omdat hij zijn best uiterste best deed om Engels te spreken en dat terwijl hij enorm stotterde. Toen ik zijn naam vroeg was dat heel lastig voor hem omdat zijn naam A a a a Amadou is. Die dag heb ik hem in ieder geval een mooie omzet bezorgd. Wel nog even niet opgelet bij het vertrek. Mijn olifant had maar een slagtand, maar hij had er meer op voorraad en die zou hij er wel in zetten. Ik met de hele handel terug naar het schip, ben ik daar dacht ik toch even naar de olifant te kijken en inderdaad zat de tweede slagtand er (nog) niet in. Dus terug en daar heeft Amadou de slagtand er vakkundig en netjes ingezet. Probleem dus opgelost. De komende weken nog de laatste inkopen doen en dan zal mijn bijdrage aan de Senegalese economie verder beperkt blijven tot wat drankjes en taxi vervoer.

In de dining room zie je dat de men steeds op dezelfde plekken gaat zitten. Zo is mijn locatie meestal tussen de Afrikaanse collega’s, waar het een gezellige boel is. Er wordt heel wat af gelachen. Ben ik er niet dan komt er al snel van iemand een appje waar ik ben of dat ik niet vergeet te komen eten en vooral bij hen moet komen zitten. Deze collega’s eten ’s avond - voor mij - laat (zo rond 22:00 uur) vaak nog min of meer een volledige warme maaltijd die eerder bij het avondeten achter gehouden is of in de crew galley is klaargemaakt. Dit wordt met elkaar gedeeld en probeert men mij ook nog aan het eten te krijgen. Ik blijf tijdens dit eten wel van het gezelschap deel uitmaken, maar eet toch maar niets meer, anders komen er alleen kilo’s bij en gaan er niet af, wat eigenlijk nodig is.

Het werken in de galley ken zo zijn dagelijkse routine. Omdat de meeste nu een week of 10 aan de slag zijn, is het bekend wat te doen. Bij het begin van de dag pakt iedereen dan ook gelijk aan en wordt er flink aangepakt. Dit zorgt er voor dat aan het einde van de ochtend of begin van de middag al veel is klaar gemaakt. Dan heb ik het genoegen dat een ‘oude man’ als eerste wordt weg gestuurd omdat er toch even niets te doen valt en pas na het avondeten voor de laatste klussen terug kan komen. In het begin vond ik dat lastig, omdat het toch teamwork is in mijn beleving, maar inmiddels ben ik er aan gewend en accepteer ik het maar en ga dan wat voor mezelf doen.

Ook de sportieve kant kan hier niet achter blijven. Met twee anderen op een avond richting het café voor het spelen van een internationale (Australië, Portugal en Nederland) partij snoeker. Aangezien dit pas de tweede keer was dat ik mij aan dit biljardspel heb gewaagd heb ik de verwachtingen bij mijn medespelers enigszins getemperd. Toch ging het met die avond niet slecht af, mag ik zelf zeggen. Mijn opponenten betwijfelen dan ook ernstig of dit wel echt mijn tweede keer was. Ook de verklaring dat ik regelmatig snoeker op tv kijk, kon hen niet overtuigen. Gelukkig weet ik dat het meer geluk dat wijsheid is. Ook het zwembad op het schip heeft - na een dag door de warme stad lopen – een bezoek van mij mogen beleven. Hoewel het niet heel groot is (schat 15 m x 4 m), is het wel heel lekker om af te koelen. Verder is het een vol automatisch, maar niet regelbaar, golfslagbad. Omdat het een schip is dat steeds in beweging is, klots het water in het zwembad er vrolijk op los.

Van dit vrije weekend hebben we met de collega’s van de galley (die in de gelegenheid waren) een dagje strand gedaan. Het is handig dan personen uit Dakar in de geleding te hebben omdat zij de stranden goed kennen. Met de taxi richting het strand en daar elkaar ontmoet. Tijd is een relatief begrip hier in Senegal dus het Nederlandse 11:00 uur is 11:00 uur maar aan de kant gezet. Uiteindelijk waren we er en hebben we er een mooie dag van gemaakt.

Uiteraard kon het glaasje echte Senegalese thee niet ontbreken. Door de dames is dit vol enthousiasme gezet. Het is een heel procedé voor dat het op de juiste smaak is. Na het opwarmen in het theepotje op wat houtskool gaat de thee er bij en na enige tijd gaat het in een glaasje. Denk dan als oer Hollander niet nu kan je het gaan drinken, want dan moet het nog een groot aantal keer van het ene glas in het andere worden geschonken. Het koelt dan wel af dus moet het vervolgens terug in het theepotje om op te warmen. Dan gaat er nog een smaakje bij en een enorme hoeveelheid suiker. Als het dan weer op temperatuur is, zijn we er nog niet want het overgieten van glas naar glas moet daarna nog een paar gebeuren. Maar ik kan je zeggen dan heb je ook wat. Het was het wachten op een goed glas Ataya thee zeker waard.

Ik heb jullie zo weer een beetje bijgepraat over mijn verblijf hier. Dus groet ik jullie en ga vol verwachting op naar wat ik de komende weken ga beleven.