De finish

Daar loop ik dan - in ieder geval voor langere tijd - voor de laatste keer de trap van het schip af. Beneden staan al de nodige mensen te wachten om de vertrekkers van deze dag uit te zwaaien. Is het zo’n grote groep omdat men blij is eindelijk van de ‘lawer’ af te zijn of is het toch wel meer een ‘traan’ van het elkaar gaan missen. Ik hou het maar op het laatste, dat geeft mij in ieder geval een goed gevoel. Natuurlijk gaat het afscheid gepaard met de nodige fotosessies, hugs, wensen voor een goede veilige reis, een groet ‘tot ziens’ en over een weer de uitnodiging bij een bezoek aan het thuisland waar men woont vooral niet vergeten langs te komen.

Na een voorspoedig vliegreis, zonder enige vertraging op zondagmorgen aangekomen op Brussel Airport. Vanuit het vliegtuig een eerste blik op Europa, nog niet wetend welke verrassing  mij te wachten stond.

Eerst mijn bagage zien te scoren en vervolgens naar de douane en de aankomsthal. Na ook deze keer vlekkeloos door de douane te zijn gekomen, misschien wel door dat mijn bagage niet is gecontroleerd, maar wees niet bang ook een controle zou ik met glans hebben doorstaan. Aangekomen in de aankomsthal blij om Liesbeth daar weer te zien, maar tot mijn grote verrassing was Niels ook overgekomen uit Straatsburg om mij te verwelkomen. Dat maakte de terugkomst helemaal speciaal.

Inmiddels ben ik een klein weekje thuis en heb even kunnen acclimatiseren, wat nog niet helemaal gelukt is. Want brrrrr wat is het hier koud. Een overgang van ruim 30 graden in polo/korte broek/teenslippers naar een graad of 5 en in een trui/lange broek/dichte schoenen en vooral niet vergeten de winterjas gaat zo'n overgang je niet in de koude kleren zitten. Gelukkig heeft de zon de afgelopen week zich laten zien, anders was de overgang wel zo groot geweest om er bijna depressief van te worden. Wees niet bang, het gaat goed met me!

Deze week voldoende tijd gehad om de afgelopen maanden de revue te laten passeren en de balans op te maken. Het is goed geweest om - in alle opzichten compleet andere wereld – in Dakar Senegal te zijn geweest. Een ervaring die ik terugkijkend niet zou hebben willen missen. Op mijn manier heb ik een bijdrage kunnen en mogen leveren aan medische ingrepen voor de bevolking van Senegal die daar normaal gesproken geen toegang toe hebben. Als ik in de keuken stond en bezig was met het snijden van groenten denk ik niet zo snel aan het hoofd doel waarvoor het schip in Senegal is, maar zonder een goede maaltijd - dat zijn de berichten die we over het eten kregen en heb ik zelf ook zo ervaren - is dat grotere doel ook niet mogelijk. Dat is wel iets wat ik soms tegen mezelf heb moeten zeggen als ik aan het schillen en snijden van de volgende 30 kg wortelen voor de volgende maaltijd begon.

Verder is er deze tijd voldoende gelegenheid geweest om allerlei zaken die mij bezig hebben gehouden of nog bezig houden op een rij te zetten, om de komende tijd weer fris en fruitig vooruit te kunnen. Dat mijn leven in Nederland vanaf nu anders gaat worden is een ding dat zeker is. Het zal in ieder geval – met alle indrukken die zijn opgedaan - nog behoorlijk wennen worden aan het ‘gewone’ leven.

En ter afsluiting…. Yes, het is gelukt: op 17 augustus vertrok ik met wat overgewicht richting Afrika en heb ik het aangedurfd om bij thuiskomst op de weegschaal te gaan staan. De huisarts kan weer tevreden zijn, het streefgewicht is ruimschoots gehaald en nu maar zo zien te houden. Dat wordt een hele uitdaging. Of dat gaat lukken ga ik hier - voor sommige misschien helaas en voor andere gelukkig - niet bijhouden. Wil je dat weten zal dat een descente moeten worden. Dit is namelijk mijn laatste blog over de afgelopen maanden en dank ik jullie voor de belangstelling en de mooie reacties. Ik wens jullie alle goeds en wie weet ‘tot ziens’